Ακόμα και για πρακτικούς λόγους, τα δεκάδες διόδια της κοροιδίας, που τα χρήματα τους πηγαίνουν σε τσέπες εθνικών εργολάβων και όχι στη συντήρηση της, γιατί δεν είναι συντήρηση τα μπαλώματα, η τιμή της βενζίνης στο θεό, τα έργα που χάσκουν ατέλειωτα σε όλο το μήκος της, ειδικά τα Τέμπη, που ήμουν παιδί όταν είχα ακούσει για την παράκαμψη τους, με εξοργίζουν και προτιμώ άλλους τρόπους ταξιδιού, παρότι αγαπώ πολύ την οδήγηση.
Προχθές βρέθηκα μετά από ένα χρόνο στην Εθνική με προορισμό τη Φωκίδα. Είχα κάνει το ίδιο δρομολόγιο πέρσι τέτοιες μέρες. Στο δρόμο ήμασταν ελάχιστοι. Στα διόδια, που τα συναντάς κάθε είκοσι χιλιόμετρα από τη Θεσσαλονίκη μέχρι τη Λάρισα μας μοίραζαν φυλλάδια διαφημιστικά, τυπωμένα με χρήματα του Έλληνα φορολογούμενου και στα βενζινάδικα η βενζίνη φλέρταρε με το 1,80!
Υπάρχει ένα σημείο της Εθνικής οδού που δεν αντέχω να το περνάω. Που κάθε φορώ φορτώνω. Είναι το περίφημο πέταλο του Μαλιακού. Νομίζω είναι μια μικρή καρτ ποστάλ του πως η χώρα αυτή έφτασε στο χείλος του γκρεμού.
Ήταν 27 Σεπτεμβρίου του 2004, δέκα παρά δέκα το πρωί όταν το λεωφορείο των ΚΤΕΛ που μετέφερε 37 μαθητές και τέσσερις καθηγητές της Α τάξης Λυκείου από το χωριό Φαρκαδόνα Τρικάλων στην Αθήνα για να παρακολουθήσουν αθλήματα των Παραολυμπιακών Αγώνων ανετράπη, όταν στο 176ο χλμ της εθνικής οδού, στο ύψος του Ασπρονερίου, ο οδηγός του φορτηγού, που βρισκόταν στο αντίθετο ρεύμα, έχασε -σύμφωνα με εκτιμήσεις- τον έλεγχο. Απολογισμός: επτά μαθητές νεκροί, τρεις σοβαρά τραυματίες και άλλοι 27 ελαφρά τραυματισμένοι. Η ελληνική κοινωνία σοκάρεται. Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει. Έχουν προηγηθεί τα Τέμπη και πολλά άλλα μικρά και μεγάλα περιστατικά ενός φονικού δρόμου.
Η οδύνη είναι τότε απερίγραπτη. Σκιάζει τη χαρά της Ολυμπιάδας. Η χώρα τότε έχει χρήματα, έχει πυγμή, έχει πολιτικούς που μοστράρουν την αποφασιστικότητα τους. Ο πανίσχυρος Θεσσαλός υπουργός Δημοσίων Έργων Γιώργος Σουφλιάς βγαίνει μπροστά. Είμαι συγκλονισμένος, όπως όλη η Ελλάδα, από τη σημερινή τραγωδία, δηλώνει σε έκτακτη συνέντευξη τύπου. Ένα είναι βέβαιο, ότι δυστυχώς στον Μαλιακό έχουμε κάθε χρόνο από 80 μέχρι 100 νεκρούς και διπλάσιους τραυματίες. Εκείνο που έχει σημασία είναι το ταχύτερο δυνατό να γίνει αυτό το κομμάτι επιτέλους ένας οργανωμένος, σύγχρονος αυτοκινητόδρομος, λέει και δεσμεύεται ότι μέχρι το φθινόπωρο του 2007 θα έχει ολοκληρωθεί ένας σύγχρονος κλειστός αυτοκινητόδρομος που θα παρακάμπτει το Μαλιακό.
Είμαστε πια κοντά στο φθινόπωρο του 2013. Διασχίζω το Μαλιακό που μοιάζει σαν να παίζεις pac man. Το δρόμο κοσμούν ταμπέλες με διάφορες εκτιμήσεις του κόστους του έργου. Μια γράφει 600 εκατομμύρια ευρώ, μια άλλη λίγο παρακάτω 800. Ίσως να υπάρχει και άλλη πρόβλεψη. Σε κάποια σημεία του έργου υπάρχουν μια δυο φαγάνες που ψιλοκινούνται. Σαν παιδικά παιχνίδια. Σε κάποια άλλα ημιτελείς γέφυρες που χάσκουν σαν κουφάρια. Σκουριασμένα πια σίδερα που υψώνονται στον αέρα, χώματα που έχουν παρασυρθεί με τα χρόνια, τον αέρα και τις βροχές κάνουν κάποια σημεία να μοιάζουν με Σαχάρα. Ο Γιώργος Σουφλιάς από την Αγία Τριάδα Φαρσάλων, διατέλεσε από το Μάρτιο 2004 έως και τον Οκτώβριο του 2009 υπουργός Περιβάλλοντος, Χωροταξίας και Δημοσίων Έργων. Στις εκλογές του Οκτωβρίου 2009 εξελέγη βουλευτής επικρατείας με τη Νέα Δημοκρατία ως επικεφαλής του ψηφοδελτίου, την επόμενη των εκλογών όμως ανακοίνωσε την αποχώρησή του από την πολιτική. Μια σπουδαία καριέρα είχε τελειώσει. Η Ιστορία τον αναφέρει πια ως ανέκδοτο για τη βαρηκοΐα του. Και κάποια βίντεο του Mega που τον έκανε ήρωα για τις μακέτες που παρουσίαζε.
Και μένει πίσω ο Μαλιακός τα έργα που λιμνάζουν και υπερτιμολογούνται μια ρημαγμένη και έρημη χώρα. Που τη διασχίζεις πια με πόνο ψυχής. Οπουδήποτε αλλού άνθρωποι σαν το Σουφλιά και τους όμοιους του θα είχαν δικαστεί, καταδικαστεί και θα είχαν δημευτεί υπέρ του Δημοσίου οι περιουσίες τους. Εδώ όμως η μνήμη είναι κοντή σα νάνος και το Μαλιακό πρέπει να τον διασχίσεις για να θυμηθείς τι έγινε. Αυτά. Για τα λεφτά που ξοδεύτηκαν κουβέντα.
Τώρα έφτασε η ώρα μιας ακόμα αύξησης των διοδίων του δρόμου που παραμένει ημιτελής. Κάπως πρέπει να ζήσει και ο εργολάβος βρε αδερφέ...
του Γιώργου Τούλα
parallaximag.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου